Do broni typowej kwalifikujemy białą i palną. To przeważnie stosowane narzędzia walki, także we współczesnych wojskach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego rodzaju przedmioty, jakie nie żądają załadowania pocisków. Za przykład może posłużyć szablonowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. W większości wypadków potrzebuje bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega szafki do szatni lub też sejfy depozytowe. Szermierka stanowi już właściwie dyscyplinę sportową, aniżeli istotną metodę ataku i walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Kwalifikujemy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu chętnie wykorzystywano z broni siecznej, czyli mieczy i szabli. Złączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce odnajdzie się w sejfy ognioodporne. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym wynikiem rozcinania, jest halabarda albo pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź kilku ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.