Do broni typowej kwalifikujemy białą i palną. To w większości wypadków używane narzędzia walki, także we współczesnych armiach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego typu przedmioty, które nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład może posłużyć stereotypowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Przeważnie żąda bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega szafki bhp lub sejfy meblowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, niż poważną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Zaliczamy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu entuzjastycznie wykorzystywano z broni siecznej, innymi słowy mieczy oraz szabli. Złączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce odnajdzie się w sejf biurowy. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym efektem rozcinania, jest halabarda albo pałasz. Stanowią połączenie jednego lub kilku ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.