Do broni typowej zaliczamy białą i palną. To na ogół używane narzędzia walki, też we współczesnych wojskach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego typu przedmioty, które nie żądają załadowania pocisków. Za przykład ma prawo posłużyć sztampowy miecz, włócznia czy topór. Ich zastosowaniem jest indywidualna walka. Z reguły żąda bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega szafki do szatni lub ewentualnie sejfy gabinetowe. Szermierka stanowi już właściwie dyscyplinę sportową, niż poważną metodę ataku oraz walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Zaliczamy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu z rozkoszą użytkowano z broni siecznej, inaczej mieczy i szabli. Połączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce znajdzie się w szafa kartotekowa. Interesującym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym następstwem rozcinania, jest halabarda czy też pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź też paru ostrzy, przymocowanych do drewnianego kija.