Do broni typowej kwalifikujemy białą oraz palną. To przeważnie użytkowane narzędzia walki, też we współczesnych armiach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego rodzaju przedmioty, jakie nie żądają załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć schematyczny miecz, włócznia czy topór. Ich zastosowaniem jest indywidualna walka. Zazwyczaj potrzebuje bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega szafa kartotekowa czy też sejfy meblowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, niż poważną metodę ataku oraz walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Zaliczamy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu z zapałem wykorzystywano z broni siecznej, innymi słowy mieczy i szabli. Połączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce odnajdzie się w szafy na akta. Pociągającym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym rezultatem rozcinania, jest halabarda bądź pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź kilku ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.