Do broni typowej zaliczamy białą oraz palną. To z reguły użytkowane narzędzia walki, również we współczesnych armiach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego rodzaju przedmioty, które nie żądają załadowania pocisków. Za przykład ma prawo posłużyć sztampowy miecz, włócznia czy topór. Ich zastosowaniem jest indywidualna walka. Na ogół wymaga bliskiego kontaktu z konkurentem.
Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega sejfy ognioodporne lub ewentualnie sejfy gabinetowe. Szermierka stanowi już właściwie dyscyplinę sportową, niż poważną metodę ataku oraz walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Kwalifikujemy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu z rozkoszą użytkowano z broni siecznej, czyli mieczy oraz szabli. Połączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce odnajdzie się w szafa kartotekowa. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym rezultatem rozcinania, jest halabarda albo pałasz. Stanowią połączenie jednego lub paru ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.